Project MARCH is een initiatief van veelal studenten aan de Technische Universiteit Delft, gevestigd in de D:DREAM Hall van de TU. Ieder jaar ‘parkeren’ ongeveer 20 bachelor- en masterstudenten vrijwillig hun studie om een jaar volledig te wijden aan het project. De studenten hebben een duidelijk doel: mensen met een dwarslaesie mobiliteit teruggeven om (weer) te kunnen deelnemen in dagelijkse activiteiten en zo bijdragen aan kwaliteit van leven. Ieder jaar ontwikkelen ze een nieuw exoskelet.
Project MARCH is een eigen stichting. Het meerjarige project, met elk jaar een nieuw team, bestaat uit gedreven studenten van verschillende studierichtingen die de kans krijgen het skelet beter, geavanceerder en compacter te maken. Een jaar lang bouwen de studenten voort op het prototype van het jaar ervoor, waarbij ze de opgedane kennis en leerlessen van voorgaande jaren zorgvuldig benutten. Daarvoor werken de studenten ook nauw samen met een piloot, de persoon met een dwarslaesie die het exoskelet bestuurt, die zich een jaar lang committeert aan het ontwikkelen van het skelet. Hiermee wordt ook gewaarborgd dat de behoefte van de patiënt centraal staat. Het project wordt verder financieel gesteund door diverse partners en zijn er ook veel samenwerkingsverbanden met partijen die in onderdelen of specifiek advies bijdragen aan de ontwikkeling van het skelet. Zo vindt er bijvoorbeeld veel samenwerking plaats met de Sint Maartenskliniek, die reeds beschikken over veel kennis en ervaring op het gebied exoskeletten en dwarslaesies.
In 2015 is gestart met het project wat resulteerde in een basis voor het eerste functionerende prototype. Een jaar later werd voor het eerst meegedaan aan de jaarlijkse Cybathlon. In het jaar 2017-2018 werden verschillende innovaties toegevoegd aan het skelet, waaronder een actieve enkel, variabele stapgrootte en afneembare ondersteuningspunten voor het onderbeen. Het huidige skelet weegt ongeveer 25 kilo en geeft ondersteuning aan het onderlichaam van de piloot. Het pak wordt aangedreven door een accu op de rug, met een gemiddelde accuduur van ±1 uur, afhankelijk van de intensiteit van ondersteuning. Inmiddels wordt er hard gewerkt aan de MARCH IV, waarvoor de ambities zich langzaam aftekenen: nóg meer bewegingsvrijheid voor de patiënt en mogelijke integratie van meer sensoren. Tijdens de volgende Cybathlon vindt de ultieme test plaats, waar het nieuwe prototype de strijd aangaat met diverse internationale teams. Binnen tien minuten moeten de piloten in exoskeletten verschillende alledaagse handelingen succesvol volbrengen. Vorig jaar wist de MARCH III deze competitie nog te winnen.
Het vergroten van de bewegingsvrijheid van een dwarslaesiepatiënt, brengt naast de praktische voordelen ook talloze andere gezondheidsverbeteringen voor die patiënt met zich mee. De niet-commerciële insteek waarmee Project MARCH is opgezet, zorgt ervoor dat er meer ruimte is om te experimenteren. Er zijn echter geen plannen om het exoskelet op de markt te brengen. “Het doel van het project is veel eerder laten zien dat de technologie er is”, aldus Jorick Kamphof, teammanager van Project MARCH. In de toekomst kan het skelet mogelijk slimmer gemaakt worden, door bijvoorbeeld de integratie met diverse algoritmen of het aansturen via specifieke hersensignalen. Of dat het volledig skelet zelf stabiliserend is, zodat de piloot zelfstandig zonder krukken een natuurlijke loopbeweging kan maken.
Het exoskelet is een belangrijke stap op weg naar een toekomst waarin rolstoelen uit het straatbeeld verdwenen zijn. Het ultieme doel is dat het exoskelet toegankelijk én beschikbaar is voor iedereen die hierdoor mobiliteit terugkrijgt.
